Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Neary Adeline Hay: “This journey with my father was a way to recover the origins of my birth”


Placed within the context of her native land, Cambodia, Neary Adeline Hay’s debut documentary Angkar is a journey to and conversation with the personal and collective identity, memory and history, through the filming of the encounter of her father with his former persecutors of the Red Khmer regime. In conversation with the director, ahead of the documentary’s screening in the International Competition section of the 20th Thessaloniki Documentary Festival.

Is it precise to say that Angkar is journey to and a conversation with the personal and collective identity, memory and history?

From the very beginning, connecting with the history of my father that I didn’t know at all was a very intimate process for me. Of course the context is the Red Khmer regime and all the things that he went through and survived, but, finally, the documentary is about secrets. Any family has secrets and silences and it’s very difficult to understand who you are if you don’t know what your parents have gone through and what the origin of your own existence is.

The film started with a specific question, but it eventually deals with a more universal question, that of the memory which a parent shares with a child.



In your film, you mention that you grew up “in the silence of the people’s collective shame”. When did the “wall” of silence collapse?

My mother’s never did. She’s still imprisoned in her silence. As for my father, something happened when he was 60. He was haunted by ghosts and didn’t know what to do with them. At that point in his life he felt old, that death was near. Then, one day, I asked him to talk to me, and he did. He started giving me some information and from then on he told me everything, as if “vomiting” it. It was like a cathartic experience for him.

When did you finally decide to go on that trip to Cambodia?

We first got back in Cambodia and the detention village in 2007. It was a shock for my father, because he wanted to leave everything behind him. On my part, I wanted him to connect with his past identity, but didn’t know whether he would accept to be filmed. 10 years later, we shot the documentary.



How was this encounter with your father’s past and certain people who had played such a crucial role in it? Were they honest, or did they simply downplay any personal involvement?

It was very paranoid. When we were there, the people didn’t want to talk at all. They also lied a lot, trying to hide identities. None of them was very honest. Almost none felt guilty. All were very aware that they had done terrible things that could be judicially condemned, they had killed people. My father, however, didn’t want to push them. He respected the fact that they didn’t want to confess or admit things he knew. He wanted to forgive, not condemn them, so he was very peaceful in his approach, and those people felt his intentions. That’s why no confrontation occurred. Sometimes I wished it had.



In any case, if justice is not attributed, no catharsis and advancement of a society can ever take place. What’s the case with Cambodia? Has there been an attribution of justice regarding the crimes committed by the Red Khmer regime or individuals that had been collaborating with or working for it?

An International Court tried the leaders of the regime, but the whole of the population at the time was divided between the victims and the others. So, it was impossible to take to court all the people who had been involved in the Red Khmer. In the countryside, for example, the executioners still live close to those who had lost their families. The question of surviving after the collapse of the Red Khmer regime was so strong, that there was no time for trials of those who had made the rest suffer, and no organization helped in this process, in the way it had happened with the Jewish people after the Second World War.

This process only started 30 years after the fall of the regime. For the Cambodian people, this is a thing of the past. As they are imprisoned in silence and nobody wants to talk about the past, victims and others, justice will never be done.



Do you feel that you have recovered some missing parts of your identity through the process of the shooting?

As I mention in the film, my parents were forced to get married in the village, so I’m the “fruit” of the Red Khmer regime. This is the case with a big part of the people of my age in Cambodia. When I realized that, without the Red Khmer, I wouldn’t exist, it was terrible. The only answer that I had at the time was the silence of my parents. For me, this journey with my father was a way to recover a kind of memory, the origins of my birth.

When I was young, I wondered so many times why I had survived, as opposed to all those children who had died. Ever since I was a child, I was haunted by this question, until the making of this film. I didn’t die because I wanted to transmit this relationship with my father to others.

Angkar is reminiscent of Joshua Oppenheimer’s films, especially The look of silence. Have you watched it?

To be honest, many had suggested to me to watch his films. I haven’t done that, however, because I wanted to be concentrated on the very specific link with my father. But I will watch The look of silence after my film has been screened at festivals and things slow down a bit.



You grew up and have lived in France all your life. Have you faced any difficulties, or even experienced moments of despair?

My case is the case of all immigrants of this generation. My parents come from Cambodia, I grew up in France. They tried to transmit their culture, but it was completely different from the culture I grew up in. I never felt really Cambodian, you know, but, when I was 19, I got back to Cambodia for the first time, because I wanted to connect with this cultural identity. This time, I started to feel Cambodian. But, raised by Cambodian parents in France, I grew up in contradictions.

And how did you get involved with film-making?

Because of the silence and my artistic approach to things even as a child, I studied Applied and Plastic Arts. My parents didn’t agree with my choice at all, of course. They didn’t consider it a job. I bought a camera at 16. I didn’t think that I would become a film-maker, though. I started shooting very prosaic things- my mother cooking, for example. I really liked this symbolic approach to filming. I made many experimental movies when I was 20, but I still didn’t have this goal, was just posing questions with images. But now I’m ready!

Neary Adeline Hay’s documentary Angkar will be screened in the International Competition section of the 20th Thessaloniki Documentary Festival on Saturday, 10th of March (Olympion cinema, 15:00) and Sunday, 11th of March (Stavros Tornes, 15:30).

More info here.

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

Φατίχ Ακίν: «Όλη μου τη ζωή ήθελα να κάνω μια ταινία για το ρατσισμό»


Εμπνεόμενος από τις δολοφονίες 10 ατόμων, ανάμεσά τους 8 τουρκικής καταγωγής, από μέλη γερμανικής νεοναζιστικής οργάνωσης, ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν «καταθέτει» με το Μαζί ή τίποτα ένα καθηλωτικό πολιτικό θρίλερ και ταυτόχρονα μια ιστορία αγάπης, απώλειας και αναζήτησης δικαιοσύνης, με την Νταϊάν Κρούγκερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η Νταϊάν Κρούγκερ απέσπασε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο περσινό Φεστιβάλ των Καννών, ενώ το φιλμ βραβεύτηκε με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Κουβεντιάσαμε με τον σκηνοθέτη τηλεφωνικά, με αφορμή την έξοδο του φιλμ στις αίθουσες (15 Φεβρουαρίου στη Θεσσαλονίκη, 22 Φεβρουαρίου στην Αθήνα), σε διανομή της Rosebud.21.

Η τελευταία σου ταινία Μαζί ή τίποτα εμπνέεται από τις δολοφονίες 10 ατόμων, 8 από τα οποία τουρκικής καταγωγής, από μέλη της γερμανικής νεοναζιστικής οργάνωσης NSU μεταξύ 2000 και 2007. Δεδομένων των καταβολών σου, ένιωσες ηθικά ή πολιτικά υποχρεωμένος να καταπιαστείς με αυτό το ζήτημα κινηματογραφικά;

Έχω την αίσθηση ότι όλη μου τη ζωή ήθελα να κάνω μια ταινία για το ρατσισμό. Όταν ήμουν στην τελευταία χρονιά στο σχολείο, έγραψα ένα δυο σενάρια. Το ένα από αυτά ήταν μια ιστορία για την προσωπική εκδίκηση για μια νεοναζιστική επίθεση. Όταν, λοιπόν, συνέβη αυτό το σκάνδαλο στη Γερμανία, το μεγαλύτερο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θύμωσα πολύ κι ένιωσα πως πρέπει να γυρίσω μια ταινία σε μια φόρμα που θα την καταστήσει ενδιαφέρουσα για πολλούς ανθρώπους.

Όταν έγραψα το σενάριο και συζητούσα για τα σχέδιά μου, πολλοί στη Γερμανία έλεγαν ότι κανένας δε θα την παρακολουθήσει. Γι’ αυτό τη συνέλαβα ως θρίλερ, προκειμένου να την κάνω ελκυστική σε ένα ευρύτερο κοινό.



Είναι, επίσης, μια ιστορία αγάπης, απώλειας και της αναζήτησης δικαιοσύνης- ή εκδίκησης. Υπάρχει διαφορά ανάμεσά τους, κατά τη γνώμη σου;

Ασφαλώς! Νομίζω πως η εκδίκηση είναι κάτι ανεξέλεγκτο. Η δικαιοσύνη είναι μια συναισθηματική ανάγκη. Αν δεν μπορεί να δικαιωθεί η ψυχή, τότε κάτι βγαίνει εκτός ελέγχου. Η ανθρώπινη συμπεριφορά γίνεται ανεξέλεγκτη. Σε αυτό αφορά η ταινία.

Οπότε, όταν, όπως συχνά συμβαίνει, το νομικό σύστημα αποτυγχάνει, νομίζεις ότι κάποιος νομιμοποιείται να αναλάβει δράση με οποιοδήποτε τρόπο;

Είμαι εναντίον της θανατικής ποινής. Η παιδεία μου στο δυτικό κόσμο, η ηθική και η ίδια μου η σκέψη μου το δίδαξαν αυτό. Νομίζω, εξάλλου, πως και για την κοινωνία συνολικά δεν είναι το σωστό. Αλλά το άτομο επιθυμεί να πάρει εκδίκηση, γιατί δεν ελέγχει τη συμπεριφορά του. Μπορώ να κατανοήσω την ατομική ανάγκη για εκδίκηση.

Η κοινωνία, ωστόσο, πρέπει να είναι πιο ευφυής και προοδευμένη από το άτομο. Μερικές φορές, όμως, άτομο και κοινωνία συγκρούονται- και η ταινία μου αφορά σ’ αυτή τη σύγκρουση.



Σε παλιότερη συνέντευξή σου έχεις δηλώσει ότι σου αρέσει «όταν οι ηθοποιοί παρεκκλίνουν από το σενάριο για να βρουν τους χαρακτήρες τους». Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Νταϊάν Κρούγκερ, της πρωταγωνίστριάς σου;

Το σενάριο ήταν γραμμένο με πολλή ακρίβεια. Η Νταϊάν «γέμισε» το χαρακτήρα με πολυδιάστατο τρόπο- με σάρκα, αίμα και ψυχή. Μόλις άρχισε να παίζει, δεν ήταν πλέον το σενάριο, ήταν κάτι παράξενο.

Το προχώρησε.

Τίποτε δεν ήταν αυτοσχεδιαστικό. Ό,τι κάνει, είναι γραμμένο στο σενάριο, αλλά το καθιστά πιστευτό. Ίσως πιο πιστευτό από ό,τι είναι το ίδιο το σενάριο.



Σημαντικό μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο στην Ελλάδα με Έλληνες συντελεστές. Υπαγορεύτηκε η επιλογή σου από δραματουργική ανάγκη ή την επιδίωξη να προσδοθεί η ήδη υπάρχουσα οικουμενική διάσταση στο θέμα που θίγεις;

Η αναφορά στους Έλληνες νεοναζί ήταν το αποτέλεσμα μιας έρευνας. Ανακάλυψα πως υπήρχε ένα δίκτυο ανάμεσα σε νεοναζί σε όλο τον κόσμο, και ιδιαιτέρως ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα, και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Ο εχθρός της Νταϊάν δεν είναι Γερμανός, είναι κάτι μεγαλύτερο. Η ταινία αφορά στο τέλος της δημοκρατίας. Γυρίζοντάς τη στην Ελλάδα μπορούσα να οπτικοποιήσω γεωγραφικά το τέλος της δυτικής δημοκρατίας. Μου αρέσει αυτή η φιλοσοφική πτυχή.

Θύμωσε τους χρυσαυγίτες πολύ, σε βαθμό ερεθισμού. «Ανέβασαν», μάλιστα, προ μηνών ένα λιβελογράφημα για το φιλμ, χωρίς, φυσικά, να το έχουν δει. Αλλά φαντάζομαι ότι το ανέμενες.

Aν δε θυμώσεις τον εχθρό, δεν κάνεις το καθήκον σου.

Ένα από τα επανερχόμενα μοτίβα στις ταινίες σου είναι εκείνο του «άλλου» στη γερμανική κοινωνία, και κυρίως στη διαπολιτισμική επικοινωνία ανάμεσα σε πολίτες γερμανικής και τουρκικής καταγωγής.

Είναι μια πραγματικότητα. Αν απλώς έκανα ταινίες με λευκούς Χριστιανούς Γερμανούς, αυτό θα ήταν ζήτημα. Τα φιλμ μου καταπιάνονται με ιστορίες της μεγάλης πόλης. Η Γερμανία είναι ένα πολυπολιτισμικό μέρος, ξέρεις.



Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τους φόνους, πολλά άλλαξαν προς το χειρότερο στην Ευρώπη, με την έξαρση του νεοναζισμού. Πώς βλέπεις την κατάσταση στη γερμανική κοινωνία με την άνοδο του AfD και της ξενοφοβικής πολιτικής και ρητορικής;

Το AfD είναι το αποτέλεσμα μιας κρίσης στη Γερμανία. Δεν είναι οικονομική κρίση. Είναι πολιτιστική, κατά κάποιο τρόπο. Δεν ξέρω αν έχει φτάσει στην Ελλάδα ακόμα, αλλά είναι κάτι που συναντάς κυρίως στις Η.Π.Α., την Πολωνία, την Ουγγαρία. Έχεις την πολιτική ηγεσία, τους πολιτικούς, τους μορφωμένους που λένε στους μη μορφωμένους τι να κάνουν, τι να φάνε, τι είναι πολιτικά ορθό και μη. Αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα.

Η πολιτική μέχρι σήμερα ήταν κάτι που διεκπεραιωνόταν από μια ελίτ. Οι άνθρωποι στο δρόμο νιώθουν ότι η πολιτική δεν είναι γι’ αυτούς πλέον. Ψηφίζοντας, λοιπόν, το ΑfD, στη Γερμανία ή για τον Τραμπ είναι μια ένδειξη πως οι άνθρωποι δε συμφωνούν πια να καθοδηγούνται από πολιτικές ελίτ.

Μιας και ανέφερες τον Τραμπ και τις Η.Π.Α., κάποτε είχες δηλώσει ότι «αν αγαπάς το σινεμά, πρέπει να αγαπάς την Αμερική». Θα σαγηνευόσουν ποτέ από τις «σειρήνες» του Χόλιγουντ;

Το Χόλιγουντ ήταν πάντα σε διάλογο με τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Έτσι ήταν τις δεκαετίες του ’20, του ’30, με τη «χρυσή εποχή» του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Αυτός επηρέασε απόλυτα το αμερικανικό σινεμά. Η επινόηση του φιλμ νουάρ είναι γερμανική. Το Χόλιγουντ το χρησιμοποίησε. Το χολιγουντιανό φιλμ νουάρ, με τη σειρά του, ενέπνευσε, κατά κάποιο τρόπο, το γαλλικό σινεμά, και δημιουργήθηκαν όλες αυτές οι σπουδαίες γκανγκστερικές ταινίες, όπως του Μελβίλ ή του Κλουζό. Όλοι οι Μελβίλ ή οι Λουί Μαλ ενέπνευσαν τον Φρίντκιν ή τον Ταραντίνο. Κι αυτοί εμπνέουν εμάς.

Είμαι Ευρωπαίος κινηματογραφιστής, πάντα ήμουν, ποτέ δεν έκανα χολιγουντιανό φιλμ, δεν έχω ένα τέτοιο στον ορίζοντα, αλλά χρησιμοποιώ ειδικά στοιχεία από κινηματογραφιστές προερχόμενους από εκεί. Στις μέρες μας, εμπνέομαι από τον Σον Μπέικερ. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος Αμερικανός κινηματογραφιστής αυτή τη στιγμή. Αλλά κι αυτός εμπνέεται από το ευρωπαϊκό σινεμά. Πρόκειται, επομένως, για μια πολιτιστική ανταλλαγή. Κι αυτό είναι θετικό, γιατί είναι διάλογος.



Σε ποιους απευθύνεσαι με τη δουλειά σου;

Κάνω τη δουλειά μου και προσπαθώ να απευθυνθώ σε ένα κοινό. Δε βρίσκω νόημα στο να γυρίζω ταινίες που είναι ικανοποιητικές για τους κριτικούς κινηματογράφου ή τους διανοούμενους. Αν κάνω ταινίες για φτωχούς ανθρώπους, και δείχνω στους πλούσιους πώς είναι, δε νομίζω ότι αυτό είναι το σωστό.

Τι σου προσφέρει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση στη διαδικασία της δημιουργίας ενός φιλμ;

Τα πάντα! Αυτό που δε μου αρέσει είναι το να μιλάω υπερβολικά στα πλατό. Η συγγραφή του σεναρίου είναι πολύ δύσκολη. Μου αρέσει, αλλά γίνεται δυσκολότερη με την πάροδο των ετών.

Σε συνέντευξή της προ ετών, η Χάνα Σιγκούλα είχε εκφράσει την ελπίδα να μην παραμορφωθείς από την επιτυχία και να παραμείνεις παιδί. Παραμένεις;

Λοιπόν, δεν ξέρω. Θα πρέπει να ρωτήσεις τη σύζυγο ή το παιδί μου. Μπορούν να απαντήσουν σ’ αυτό καλύτερα από μένα!  

Ευχαριστώ θερμά τον Φατίχ Ακίν για το χρόνο του και την Ιωάννα Παναγιωτίδου από την Rosebud.21 για την πολύτιμη συμβολή της στον προγραμματισμό της τηλεφωνικής συνέντευξης με τον σκηνοθέτη.

Η ταινία του Φατίχ Ακίν Μαζί ή τίποτα προβάλλεται από τις 15 Φεβρουαρίου στον κινηματογράφο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη και από τις 22 Φεβρουαρίου στις αθηναϊκές αίθουσες σε διανομή της Rosebud.21.

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Farzad Khoshdast: «Σκοπός μου ήταν να δείξω τη δομή της φυλακής»


Μαθητής του Κιαροστάμι και λάτρης του Αγγελόπουλου, ο Ιρανός σκηνοθέτης Farzad Khoshdast βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Καλαμάτα, όπου την προηγούμενη Τρίτη προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ του Μια γυναίκα δίχως όνομα, στο πλαίσιο του 4ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου.

Η ταινία αποτελεί μια συχνά σπαρακτική «κατάδυση» στο μικρόκοσμο ορισμένων από τις έγκλειστες της φυλακής Gharchak και, ταυτόχρονα, ένα οξύ σχόλιο για μια πατριαρχική κοινωνία που τις οδηγεί στη διάπραξη αδικημάτων. Συναντηθήκαμε με τον σκηνοθέτη στην Καλαμάτα.

Συγχαρητήρια για τη θαρραλέα σου ταινία. Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με ένα τέτοιο θέμα;

Έχω έναν ψυχίατρο-ψυχολόγο φίλο, ο οποίος μου πρότεινε να πάω στη συγκεκριμένη φυλακή για να κάνω μια απλή συνομιλία με τις έγκλειστες. Αρχικά, ήταν να επισκεφτώ άλλη φυλακή, αλλά επειδή αυτή ήταν η πιο «παρθένα» και δεν είχε ποτέ γυριστεί ντοκιμαντέρ εκεί, γι’ αυτό και τη διάλεξα. Έκανα, λοιπόν, μια επιτόπια έρευνα, μίλησα με 13-14 φυλακισμένες χωρίς να πάρω πλάνο, κι έπειτα, όταν είχα αποφασίσει, έκανα 5-6 συναντήσεις με κάποιες.

Έχεις ξαναγυρίσει ντοκιμαντέρ ή ταινίες μυθοπλασίας παρόμοιας θεματικής;

Ασχολούμαι με τον κινηματογράφο περί τα 20-25 χρόνια, βασικά με τα παιδικά φιλμ. Εδώ και 9 χρόνια καταπιάνομαι με τα ντοκιμαντέρ. Επί 20 χρόνια υπήρξε δάσκαλός μου ο Αμπάς Κιαροστάμι, ο οποίος μας βοήθησε και σ’ αυτή την ταινία, αλλά, δυστυχώς, δεν υπάρχει πια.



Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες στη διάρκεια της έρευνάς σου και των γυρισμάτων;

Επί 18 μήνες έτρεχε η γυναίκα μου για να πάρει άδεια, προκειμένου να επισκεφτούμε αυτή τη φυλακή. Οπωσδήποτε, δε θέλουν να ασχοληθούν πολλοί στο Ιράν με αυτά τα θέματα. Είναι δύσκολο να προχωρήσεις. Το συνεργείο μου σε κάποια φάση υποχώρησε. Φαντάσου ότι ο διευθυντής φωτογραφίας, αν και δεν ήταν αυτή η δουλειά του, αναγκάστηκε να καταπιαστεί με την οργάνωση της παραγωγής, γιατί δε δεχόταν κανένας άλλος.

Ένα άλλο παράδειγμα: επειδή οι σκηνές γυρίστηκαν πιο πολύ καλοκαίρι, αφότου έμαθα πως πολλές είχαν ηπατίτιδα, ακόμα και C, και AIDS, γι’ αυτό και έβαλαν το μικρόφωνο έξω από τα ρούχα τους κι έτσι οι φωνές αλλοιώνονται.



Ήταν στις προθέσεις σου να δείξεις ότι, όση ευθύνη φέρουν οι γυναίκες που εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ για όσα έκαναν, άλλη τόση φέρει και μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία τις εξώθησε σε αυτές τις πράξεις μέσα από την κακοποίηση και την κακομεταχείρισή τους;

Πιο πολύ σκοπός μου ήταν να δείξω τη δομή της φυλακής. Συναντήσαμε γυναίκες που βρίσκονταν εκεί για διαφορετικούς λόγους. Πίσω από κάθε περίπτωση υπήρχαν και άλλα θέματα, αλλά δεν μπορούσαμε να τις πιστέψουμε πλήρως. Γι’ αυτό και προσπαθήσαμε να δείξουμε τη φυσική κατάσταση της φυλακής, πώς λειτουργεί, αλλιώς θα απαιτείτο μεγάλη έρευνα, για να καταλάβω αν λένε την αλήθεια ή όχι.

Πώς ήταν η σχέση που ανέπτυξες μαζί τους;

Τις συνάντησα πολλές φορές, γιατί ο ψυχίατρος-ψυχολόγος φίλος μου είχε πει ότι «αν θες να μιλήσουν, πρέπει να είσαι φίλος μαζί τους», κι εγώ προσπάθησα να γίνω. Η τέταρτη περίπτωση, ειδικά, ήταν πολύ δύσκολη. Δεν ήθελε να μιλήσει με κανέναν, αλλά πλησίασα τόσο πολύ, που μου είπε πως ούτε στο δικαστήριο δεν είχε καταθέσει όσα μου εξομολογήθηκε.

Είχαν αποκτήσει αρκετή εμπιστοσύνη, γι’ αυτό και μας μιλούσαν για τις λεπτομέρειες.



Θα μπορέσει ποτέ να προβληθεί αυτή η ταινία στο Ιράν;

Γιατί κάνεις αυτή την ερώτηση;

Γιατί αναφέρεται σε ένα θέμα πολύ δύσκολο και όχι κολακευτικό για την ιρανική κοινωνία, από τη μία. Από την άλλη, επειδή θίγει ένα υπαρκτό φαινόμενο, θα μπορούσε να βοηθήσει ανθρώπους με καλές προθέσεις είτε να ξανασκεφτούν ή να κάνουν κάποια πράγματα προς μια θετική κατεύθυνση.

Δούλεψα σε φυλακή για ανηλίκους πάνω στην τέχνη. Μετά από 3-4 μήνες είδαμε τόσες αλλαγές, που είναι πρωτοφανείς. Απευθύνθηκα, λοιπόν, στον υπεύθυνο των φυλακών λέγοντάς του ότι θέλω να πάω σε 13χρονα παιδιά, μήπως μπορέσω να αλλάξω κάτι στο χαρακτήρα τους. Ναι μεν η ιδέα ξεκίνησε από έναν ψυχίατρο-ψυχολόγο, αλλά, όταν μίλησα με τον υπεύθυνο και είδε το αποτέλεσμα, με υποστήριξε για να τη φτιάξω.



Θα συνεχίσεις, επομένως, και με την επόμενη δουλειά σου την ενασχόληση με τις έγκλειστες και τους έγκλειστους;

Έχω ολοκληρώσει μια άλλη ταινία, την Κόκκινη γραμμή, όπου ασχολούμαι με παιδιά, τα οποία έχουν διαπράξει εγκλήματα. Είναι ένας νεαρός, 18 χρονών τώρα, που είχε κάνει έγκλημα με μαχαίρι και λέει ότι, αν είχε εκπαιδευτεί λίγο, δε θα το είχε διαπράξει ποτέ.

Μπορεί οι υπεύθυνοι να μην αφήσουν να δει ο κόσμος αυτή την ταινία, αλλά δεν την εμποδίζουν να γίνει, γιατί ξέρουν πως ένα ποσοστό από αυτά τα παιδιά μπορούν να διορθωθούν βγαίνοντας από τη φυλακή, να είναι σωστοί και υπεύθυνοι άνθρωποι.

Φυλακές υπάρχουν παντού. Το θέμα δεν είναι αυτές, αλλά οι φυλακισμένοι.



Τι σημασία έχει για σένα το ότι το ντοκιμαντέρ σου προβάλλεται για πρώτη φορά παγκοσμίως στην Ελλάδα και, συγκεκριμένα, στην Καλαμάτα;

Πρώτα απ’ όλα αγαπώ τον ελληνικό κινηματογράφο, τον οποίο παρακολουθώ χρόνια, και τον Αγγελόπουλο. Ήθελα να το δει ένα διαφορετικό κοινό. Κοντά μας είναι, διάλεξα την Ελλάδα.

Η κεντρική φωτογραφία του Farzad Khoshdast είναι του Mehdi Ghasemi. Η επόμενη, όπου εμφανίζεται με τον διευθυντή φωτογραφίας του ντοκιμαντέρ Seyed Bahdor στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Καλαμάτας, είναι του Γιάννη Κοντού.

Ευχαριστώ θερμά την «ατμομηχανή» του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου Τζίνα Πετροπούλου για την πολύτιμη συμβολή της στον προγραμματισμό της συνέντευξης με τον Farzad Khoshdast στο πλαίσιο του Φεστιβάλ.

Ευχαριστώ, επίσης, ιδιαιτέρως τον Νάσερ Γιαζντανί για τη μετάφραση των ερωτήσεών μου στα φαρσί και των απαντήσεων του σκηνοθέτη στα ελληνικά.

Το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου ολοκληρώνεται την Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου. Περισσότερες πληροφορίες για το πλούσιο πρόγραμμά του, εδώ.